Een wandeling op zondagmorgen
Als wij ergens op een camping staan, probeer ik tegenwoordig steeds leuke en vooral geschikte routes uit te zoeken om naturistisch te kunnen wandelen. Zo ook in de omgeving van onze camping bij Aagtekerke. Het Walcherse landschap is prachtig en het zou dus moeten lukken om een mooie route te vinden. Komoot is daarbij een goede hulp. Al snel heb ik een route gevonden die wel de moeite waard kan zijn en waar vooral bloot kan worden gewandeld. De keuze valt op een wandelpad door de weilanden langs de Rapenburgsche Sprink.
Tijdens eerdere wandelingen heb ik de route al een beetje verkend, dus ik weet dat het een mooie route is en ook wat ik ongeveer kan verwachten. Er zijn toch wat openbare wegen die gekruist moeten worden. Op deze mooie zondag in september vertrek ik extra vroeg om een blote wandeling te maken en te genieten van de natuur in de opkomende zon.
Het is even na zeven uur als ik de camping verlaat. De zon komt net op en zet het landschap in een warme, gouden gloed. De temperatuur is aangenaam en het waait een klein beetje. Het belooft een fijne wandeling te worden. Op dit vroege uur, zeker op een zondag in Zeeland, verwacht ik weinig mensen tegen te komen. Dat betekent dat de route wel geschikt is voor naaktrecreatie.
Vanaf de camping ga ik linksaf en steek gelijk de weg over naar de Geschieresweg. Na ongeveer 500 meter heb ik de bebouwing achter me gelaten en heb ik naar alle kanten vrij uitzicht. Hoewel het nog de openbare weg is, besluit ik me hier al te ontdoen van mijn laatste kledingstuk. In geen velden of wegen iemand te zien, dus het kan. Vrij en ongestoord loop ik de laatste 500 meter heerlijk bloot naar het begin van het wandelpad.
Het wandelpad is een gemaaide strook aan de buitenkant van de weilanden. Je wandelt dus over het land van de boeren die dit pad beschikbaar stellen. Zodra ik linksaf sla het wandelpad op, gaat het pad wat omlaag en loop je tussen de rietkragen langs de Rapenburgsche Sprink. Je bent dan niet volledig uit het zicht, maar het valt ook niet erg op dat je daar bloot wandelt en je bent eigenlijk gelijk een met de natuur. Je hoort niets anders dan het ruisen van de wind in het riet, de vogels en de koeien in de wei.
Het pad buigt af naar rechts en later weer naar links. Op mijn gemak wandel ik door de natuur en zie hoe de zon langzaam omhoog kruipt aan de hemel. Na ongeveer 900 meter kom ik uit bij de Rapenburgweg. Het laatste stukje van het wandelpad loopt parallel aan de weg en hier ben je wel zichtbaar. Bovendien moet je de weg ongeveer 40 meter volgen voordat je het wandelpad, dat aan de andere kant van de weg verder gaat, weer bereikt. Er is niet zo heel veel verkeer en er is ook wel een plekje om even te wachten tot het weinige verkeer voorbij is. Vandaag is het geen probleem en leg ik die meters probleemloos ongekleed af.
Aan de andere kant van de weg gaat het wandelpad verder. Op het weiland aan de linkerkant zijn de gewassen al geoogst, dus ben je vanaf de weg wel beter zichtbaar. Als je even doorloopt ga je echter al snel weer op in de omgeving. Halverwege dit pad bevindt zich mijn favoriete onderdeel: Het trekpontje over de Rapenburgsche Sprink. Niet om mee te spelen, maar wel leuk om te doen ☺️
Aan de overkant gaat het pad verder. Hier loop je weer heerlijk tussen de rietkragen. Af en toe een open plek om mooie plaatjes te schieten. Als ik een grote struik nader, wordt mijn aanwezigheid opgemerkt door een aantal fazanten die in de struik zitten. Ze gaan er met veel rumoer vandoor. Ik schrik van hun waarschijnlijk net zoveel als zij van mij.
Als ik weer bijgekomen ben van de schrik loop ik door naar de Koekoeksweg. Het oversteken daarvan is wel even een dingetje. Het is namelijk een behoorlijk drukke weg met een fietspad ernaast. Je moet de weg niet alleen oversteken, maar hem ook even volgen naar het hek van het wandelpad dat zeker 80 meter verderop rechts ligt. Er is een houten opstapje gemaakt om naast het hek over de afrastering te komen.
Doordeweeks is er ook ’s morgens vroeg bijna continue verkeer en ontkom je er niet aan om hier iets aan te trekken. De weg is echter goed te overzien en deze zondagochtend is er geen naderend verkeer te bekennen. Het broekje is nu dus niet nodig. Op mijn gemak loop ik naar het hek en stap er overheen.
Het eerste stuk na het hek ben je nog wel zichtbaar vanaf de weg, dus ik loop even flink door. Even verderop is een tweede hek en als je daar voorbij bent, loop je weet helemaal vrij tussen de weilanden. Vanaf het eerste deel heb je wel een prachtig uitzicht over de polder en het dorp Aagtekerke. Ik blijf dus wel even staan om rustig een paar foto’s te maken. Achter mij hoor ik een auto voorbij rijden, maar ach, ik ben al een aardig stuk van de weg verwijderd.
Rustig loop ik door naar het hek, klim er overheen en vervolg mijn weg. De temperatuur stijgt al een beetje en ik voel hoe de zon en een zacht briesje mijn blote huid strelen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik intens geniet. Als er bankjes hadden gestaan, was ik zeker even gaan zitten.
Het pad maakt nu een bocht naar rechts. Links van mij wuiven de rietkragen zachtjes in de wind. Rechts is een weiland waarin koeien nieuwsgierig kijken wie daar nu weer langs komt. Aan het einde van dit pad is een tweede trekpontje. Hier gaat het over de Westkapelse watergang.
Vanaf het pontje loopt het pad heel dicht langs het water. Soms is het een beetje glibberig, dus even goed uitkijken. Ik loop door naar de Kloosterweg. Dit is een stille weg om over te steken en aan de andere kant weer verder te gaan. Vanaf hier loop je wel in het zicht van de huizen verderop en het eventuele verkeer, maar dat is van een flinke afstand en dus zeker geen directe confrontatie.
Aan het einde van dit pad kun je twee kanten op. Rechts gaat het weer naar een trekpontje en dan loopt het pad richting Mariekerke. Daar eindigt het en ga je openbare weg weer op. Linksaf is echter een nog veel langer wandelpad en ik besluit dus linksaf te gaan. Dan kom ik alleen wel op een stuk dat ik nog niet verkend heb. Op de bonnefooi dus maar. Tot aan de Groeneweg loop je dwars door de weilanden, zonder enige beschutting. Het is wel op behoorlijke afstand van bebouwing en wegen is, dus ik loop door.
Aangekomen bij de Groeneweg gaat het pad verder aan de andere kant, maar daarvoor moet wel minstens 140 meter over de openbare weg worden gewandeld. Gelukkig heb ik zicht naar alle kanten en kan ik eventueel verkeer ruim van tevoren zien aankomen en iets aantrekken als dat nodig is. Vandaag is dat helemaal niet nodig. Lang leve de zondag in Zeeland. Niemand te zien en op mijn gemak loop ik in alle vrijheid door naar het volgende hek. Als ik daar weer het pad op ga, verdwijn ik als snel tussen de rietkragen en waan ik me weer even alleen op de wereld. Heerlijk.
 |
| Om op het volgende pad te komen, gaat het een stukje over de openbare weg |
Het pad is vrij smal en bochtig. Hier wordt niet vaak gewandeld, dat is duidelijk. Ik voel hoe de natte stengels tegen mijn blote huid komen. Plotseling zie ik de rietkragen tegenover mij bewegen en iets blauws komt mij tegemoet. Het blijkt een geklede wandelaar te zijn die de route in omgekeerde richting bewandelt. We groeten elkaar en ik loop door alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik daar bloot wandel. Dat zou het wat mij betreft ook moeten zijn. Ik wandel door tot een houten brug me naar het volgende deel leidt.
 | |
| Via een houten brug gaat het pad door naar de andere kant van het water |
Een houten brug, hekken en grote houten palen. Dat nodigt uit tot klimmen. Ook al ben ik geen kind meer, sommige dingen zijn gewoon te leuk om niet te doen in je blootje.
Genoeg gespeeld. Door met de wandeling. Het wandelpad loopt nog door tot de Kloosterweg en eindigt daar. Met nog in mijn hoofd hoe rustig het op de hele route was, stap ik pardoes de openbare weg op om linksaf terug te gaan naar de Groeneweg. Voor de zekerheid kijk ik nog een keer achterom en zie daar twee wandelaars aankomen. Die had ik even niet verwacht, maar ja, het tenslotte ook al bijna 9 uur. Tijd om in ieder geval nu even mijn broekje aan te doen. Zo loop ik door naar de Groeneweg en daar sla ik linksaf. Halverwege kom ik weer bij het wandelpad waar ik eerst uit kwam. Ik trek mijn broekje weer uit en volg de eerdere route, maar nu de andere kant op, terug naar de camping.
 | ||
| De route die ik gewandeld heb |
Als ik terugkom bij het uiteinde van het wandelpad waar mijn tocht begon, kijk ik nog eens goed om me heen. Ondanks dat het al half 10 geweest is, is er nog geen sterveling te zien. Dan kunnen die laatste 500 meter er ook nog wel bij. Bij het punt waar ik me heb uitgekleed staan nu schapen en die beginnen te blaten. Waarschijnlijk verwachten ze elk moment de boer om ze eten te brengen. Een goed moment om mijn broekje weer aan te trekken en het laatste stuk naar de camping te lopen. Aan de ontbijttafel geniet ik nog even na van een heerlijke blote wandeling.
 |
| De schapen hebben honger en wachten op de boer |
Reacties
Een reactie posten